Genealogia #

W trzecim tomie, swojej Kroniki szlachty białoruskiej Anatol Wasiliewicz Steckiewicz-Czeboganow przedstawił imponujące drzewo genealogiczne naszego rodu, obejmujące ponad 700 osób i sięgające aż do XVI wieku.¹ Steckiewicz-Czeboganow zasługuje na ogromne uznanie za zgromadzenie bardzo obszernej ilości informacji o naszym rodzie i wielu innych rodach szlacheckich. Przynajmniej jeżeli chodzi o nasz ród, problemem jest jednak to, że opisane w książce początki naszego rodu – chodzi o wiek XVI, XVII i częściowo pierwszą połowę XVIII wieku – opierają się na stosunkowo mało wiarygodnych źródłach. Jeżeli chodzi o ten okres, drzewa genealogiczne na naszej stronie są mniej ambitne lecz opierają się na solidniejszych źródłach.

Drzewa genealogiczne na naszej stronie #

Na naszej stronie można znaleść osiem drzew genealogicznych, które obejmują ponad 700 członków rodu urodzonych w latach 1700–1929. W przypadku osób urodzonych przed 1700 rokiem istnieją dokumenty wymieniające różnych Taturów, jednak brakuje materiałów, takich jak wypisy z ksiąg metrycznych, które pozwalałyby na precyzyjne ustalenie relacji genealogicznych między osobami wymienionymi w tych dokumentach. Ograniczenie się do osób urodzonych przed 1929 rokiem — czyli ponad 95 lat temu — ma na celu ochronę prywatności osób żyjących.²

Drzewa genealogiczne zostały również rozszerzone na podstawie innych źródeł, np. książki Heleny Korowczenko Szlachta ichumeńska na Syberii: zesłani za udział w powstaniu roku 1863, w której rozdział piąty jest poświęcony naszej rodzinie. Jeżeli chodzi o czasy najnowsze – od 1880 do 1929 – informacje genealogiczne z dokumentów historycznych zostały uzupełnione na bazie przekazów rodzinnych i informacji zebranych na rosyjskojęzycznej stronie tatur.su, która także jest poświęcona naszemu rodowi.

Obecnie drzewa genealogiczne na naszej stronie narazie przedstawiają wyłącznie potomków członkow rodu którzy zostali uznani przez deputacje szlacheckie gubernii Mińskiej w latach 1802 i 1808 i potem potwierdzeni przez Heroldie w Petersburgu w latach 1849 i 1861. Zapewne były także gałęzie rodu które nie podjęły kosztownego trudu przekonania władz rosyjskich o własnym szlachectwie. Niestety, o tych wiemy narazie stosunkowo niewiele.

Nazwy gałęzi #

Nazwy gałęzi pochodzą od nazw zaścianków w których żyli protoplaści danej gałęzi: w gałązi Stryccharowczyckiej można znaleźć potomków Jana i Teodora z Strycharowszczyzny, w gałązi Pleszewickiej potomków Jana z Pleszewicz, w gałązi Zaturjeckiej potomków Andrzeja z Zaturji , w gałązi Kaczanowickiej potomków Michała z Kaczanowicz, itd.

Ograniczenia #

Nawet w przypadkach, kiedy drzewa genealogiczne opierają się na stosunkowo precyzyjnych źródłach, takich jak wypisy z ksiąg metrycznych, manipulacje są możliwe.

Wywód z 1802 roku wymienia ośmiu protoplastów. Według wywodu — i cytowanych w nim wypisów z ksiąg chrztów — jeden z tych protoplastów, Jan, miał czterech synów: Andrzeja i Piotra, z żoną Krystyną z Łozowskich, urodzonych w latach 1730 i 1734, oraz Józefa i Stefana, z żoną Anną, urodzonych w latach 1732 i 1741. Chrzty Andrzeja i Piotra zostały wpisane do ksiąg parafii bobowiańskiej, a chrzty Józefa i Stefana do ksiąg parafii nieświeskiej.

Czy Jan rzeczywiście rozwiódł się z Krystyną z Łozowskich po urodzeniu Andrzeja w roku 1730 by przenieść się do parafii nieświeskiej i poślubić Annę i spłodzić z nią Józefa, a potem po urodzeniu Józefa w roku 1732 powrócił do parafii bobowieńskiej i poślubił tę samą Krystynę z Łozowskich by spłodzić z nią Piotra? Oczywiście, że nie. W rzeczywistości, było przynajmniej dwóch Janów Tatur żyjących w księstwie nieświeskim na początku XVIII wieku. Jednym był Jan Tatur który w roku 1718 wraz z żoną kupił ziemie w zaścianku Pleszewicze, miał synów Andrzeja i Piotra i zmarł przed rokiem 1737 zostawiając w Pleszewiczach wdowę i “po Janie Taturze synów małych”. Najstarszy syn tegoż Jana o imieniu Andrzej w roku 1747 nadal żył w Pleszewiczach – prawdopodobnie na ziemi odziedziczonej od ojca – i wziął ślub z Anną Czechanowiczówną z zaścianku Dubiejki. Inny Jan Tatur żył w zaścianku Strycharowszczyzna – traktowanego często jako część większego zaścianku Holewszczyzna – i ożenił się z Anna Sudnikówną z zaścianku Sudniki w roku 1725. W roku 1760 najstarszy syn tegoż Jana o imieniu Józef nadal żył w Holewszczyznie – prawdopodobnie także na ziemi oddziedziczonej od ojca – i ożenił się z Petronillą z Miarkowskich z zaścianku Wołożyce.

Na naszej stronie Jana z Strycharowszczyzny i jego potomków można odnaleźć w “Gałęzi Strycharowszczyckiej” podczas gdy Jan z Pleszewicz jest protoplastą “Gałęzi Pleszewickiej”. W wywodzie z roku 1802 obaj Janowie zostali połączeni w jedną osobę – tym samym zmniejszając ilość protoplastów których szlacheckie pochodzenie trzeba było udokumentować przed władzami rosyjskimi. Wobec skutków potencjalnej deklasacji, trudno się dziwić, że nasi przodkowie mniej dbali o historyczną dokładność niż o uchronienie jak największej liczby członków rodu przed deklasacją, jednocześnie minimalizując związane z tym koszty.

Pomimo że nie jest wykluczone, iż z czasem inni członkowie rodu odkryją podobne przypadki i liczba gałęzi na naszej stronie wzrośnie, informacje w wywodach z lat 1802 i 1808 w sumie wydają się wysoce zgodne z danymi z niezależnych źródeł, takich jak np. spisy parafialne.

Znaczenie wpisów #

Wpisy w listach członków różnych drzew mają format “XXX-YYY Imię Nazwisko ur. ZZZ” gdzie XXX jest numer osoby o podanym imieniu i nazwisku, YYY numerem ojca, a ZZZ rokiem urodzenia lub chrztu.

Symbol ° ostrzega przed potencjalną niedokładnością. Przy dacie urodzenia może np. być związany z faktem, że data urodzenia nie jest oparta na metryce tylko na wpisie w księgach parafialnych stwierdzający wiek. Przy numerze ojca YYY może sugerować, że nie ma pewności czy YYY rzeczywiście jest ojcem XXX, itd.

Ominięcia i pomyłki #

W przypadku wykrycia jakichkolwiek ominięć, błędów lub pomyłek, prosimy o kontakt.