Historia rodu

Kniaziowie Olelkowiczowie-Słuccy otrzymali księstwo słuckie jako dziedziczne władztwo po utracie księstwa kijowskiego i rządzili nim niemal niezależnie aż do końca XVI wieku. W tym czasie Taturowie posiadali ziemie w księstwie słuckim nad rzeką Wynią, w Puszczy Starzyckiej oraz w pobliżu miasteczka zwanego później Słobodką.

Między 1600 a 1695 rokiem księstwo słuckie znajdowało się pod władzą Radziwiłłów birżańskich. W tym czasie większość ziem Taturów -- w drugiej połowie XVII wieku znanych również jako Taturowicze -- znajdowała się w majętności starzyckiej księstwa słuckiego, obejmując także tereny zamieszkiwane już w XVI wieku.

U schyłku XVII i na początku XVIII wieku ponad 250 ziemian wraz z żonami i dziećmi opuściło księstwo słuckie. Wśród nich było także wielu Taturów. Niektórzy członkowie naszego rodu osiedli w pobliskim księstwie nieświeskim. Inni przenieśli się w bardziej odległe rejony. Byli też tacy którzy zostali w gnieździe rodowym Tatury lub innych pobliskich zaściankach.

W XIX wieku liczni Taturowie brali udział w powstaniach listopadowym i styczniowym, a po ich upadku część spotkały konfiskaty majątków i inne represje. Pomimo pozbawienia praw szlacheckich niektórych członków rodu za udział w powstaniach, Taturowie jako ród nigdy nie ulegli deklasacji pod rządami carskimi.

W latach 1929–1933 i 1937–1939 wielu Taturów padło ofiarą represji sowieckich — deportacji, więzień i egzekucji. Gdy z map znikały dawne zaścianki i okolice szlacheckie, niektórzy członkowie rodu zdołali jednak osiągnąć pozycje w nowym państwie sowieckim.

W czasie drugiej wojny światowej wielu Taturów padło ofiarą represji niemieckich i sowieckich lub walczyło w armii polskiej i radzieckiej przeciwko III Rzeszy. Po wojnie część rodu znalazła się w granicach Związku Radzieckiego, inni już w czasie wojny przenieśli się na ziemie, które po 1945 roku znalazły się w nowych granicach Polski.